Rys. #C6ab: Przykłady lądowisk powstałych w wyniku zawisania latających klusterów UFO ponad powierzchnią zboża. Takie lądowiska UFO w zbożu popularnie nazywane są "kręgami zbożowymi", zaś błędnie "piktogramami". Powyższe przykłady ilustrują istnienie w wehikułach UFO obwodów magnetycznych uformowanych z pęków linii sił pola magnetycznego. Wszakże to właśnie takie wirujące pęki linii sił pola magnetycznego z owych obwodów magnetycznych działają jak rodzaje ogromnych szczotek, które łagodnie przygniatają do ziemi każde źdźbło zboża stojące na drodze owych wirujących obwodów. Odnotuj, że dolna (b) z powyższych ilustracji, jaką oryginalnie ja narysowałem tuszem na kalce technicznej, została potem komputerowo zasymulowana przez mojego graficznie uzdolnionego przyjaciela, zaś imponujący wyglądem wynik owego zasymulowania pokazałem na Rys. #D2 z odmiennej mojej strony o nazwie eco_cars_pl.htm - w punkcie #D2.1 jakiej opisuję odmowę angielskiego czasopisma "Sunday Mirror" wypłacenia należnej mi nagrody 10000 funtów za wyjaśnienie powstawania takich angielskich "kręgów zbożowych". (Kliknij na wybrany rysunek aby oglądnąć go w powiększeniu.)
Rys. #C6a (góra): Zdjęcie "kręgu zbożowego" (tj. lądowiska UFO w zbożu) uformowanego przez latający kluster UFO typu K6, podobny do ogniwa pokazanego z prawej strony na "Rys. #C6b". Powyższe ślady o długości prawie 50 metrów sfotografowano w 1990 roku w Longwood Estate, Południowa Anglia. Warto zwrócić uwagę, że pokazane tu kręgi posiadają wszystkie elementy objaśnione na dolnej części powyższej ilustracji (tj. na "Rys. #C6b"). Tyle tylko że posiadają one aż dwa ślady wyprodukowane przez obwód stabilizacji obrotowej "Ts" (jaki w UFO spełnia taką samą rolę co śmigiełko ogonowe w naszych helikopterach) - ślady te znajdują się przy obu jednostkach, ustawione niemal prostopadle do osi głównej lądowiska. Ponadto lądowisko to NIE posiada śladów od obwodów dostrajających (tj. od obwodów "3" z "Rys. #C6a") - czyli że poziom zagłębienia tego lądowiska w ziemię był wyższy od wysokości tych obwodów dostrajających "3".
Rys. #C6b (dół - z ramką): Przykład najmniejszego "latającego klustera" magnokraftów, stanowiącego jednocześnie podstawowe ogniwo składowe każdego większego klustera. Połączenie kilku magnokraftów (w pokazanym tutaj przypadku - dwóch kompleksów kulistych) w taki "latający kluster" powstaje w efekcie bezdotykowego sprzęgnięcia bokami (za pośrednictwem sił magnetycznych) dwóch pojedynczych wehikułów lub dwóch konfiguracji. Aby uniknąć zderzenia się jednostek wchodzących w skład tego klustera, pomiędzy obu wehikułami wytwarzane są dwa przeciwstawne rodzaje obwodów magnetycznych nawzajem się balansujących. Pierwszy rodzaj tych obwodów odpycha oba statki od siebie - patrz obwody "rozpierające" (2) zaznaczone linią przerywaną. Notomiast inne obwody przyciągają oba statki ku sobie - patrz obwody magnetyczne "dostrajające" (3) oraz "sprzęgające" (4, 5 i 6) zaznaczone pogrubioną linią ciągłą. Funkcje ogniw łączących oba typy tych obwodów wypełniają tzw. "niestabilne jednostki" (na powyższej ilustracji jest nią prawy kompleks kulisty magnokraftów), czyli statki których pędniki wytwarzają wyłącznie siły nośne oraz siły sprzęgające (tj. nie wytwarzają one sił stabilizacyjnych). Zilustrowane powyżej elementarne ogniwo klustera może zostać następnie rozbudowywane o dalsze ogniwa poprzez bezdotykowe dołączanie do niego innych wehikułów lub konfiguracji.
W górnej części (a) "Rys. #C6b" pokazano wygląd jednego z najprostszych klusterów. Powstał on przez bezdotykowe sprzęgnięcie dwóch kulistych kompleksów uformowanych z magnokraftów typu K6 (porównaj też powyższy rysunke z rysunkami F6 i F38 z monografii [1/4]). Pokazana tu polaryzacja (N, S) pędników obu łączonych wehikułów jest charakterystyczna dla północnej półkuli Ziemi. Linie sił pola magnetycznego przebiegające pomiędzy pędnikami obu statków formują obwody magnetyczne, pokazane tu pogrubionymi liniami. Z ogromnej ilości obwodów magnetycznych istniejących w takim klusterze, pokazano tu jedynie obwody najistotniejsze dla "rozpierania" (2), "sprzęgania" (4 do 6), "dostrajania" (3), oraz "obrotowej stabilizacji" (Ts) wynikowego klustera magnokraftów. (Obwody "Ts" spełniają funkcję identyczną do funkcji śmigiełka z ogona helikoptera.) Przenikanie niektórych z tych obwodów przez powierzchnię gruntu (G-G) może spowodować uformowanie charakterystycznego lądowiska pokazanego w części (b) rysunku #C6b.
W dolnej części (b) "Rys. #C6b" pokazano wygląd (z lotu ptaka) typowych elementów śladu pozostawianego w zbozu podczas lądowania (a ściślej podczas nieruchomego zawisania ponad powierzchnią zboża) takiego klustera magnokraftów, działającego w trybie wiru magnetycznego. Odnośniki wskazują obwody magnetyczne które uformowały dane elementy śladu. Należy zwrócić uwagę, że wraz ze zwiększeniem wysokości zawiśnięcia obu wehikułów, mniej rozległe obwody nie dosięgną do ziemi. Stąd ze zmianą wysokości zawisania klustera musi się też zmieniać poziom "zagłębienia lądowiska", czyli kształt uformowanego wzoru oraz rodzaj jego głównych elementów.
Warto odnotować, że jeszcze inne zdjęcia lądowisk UFO w zbożu powstałych w sposób podobny do zilustrowanego powyżej, pokazane jest także na "Fot. #D8c" oraz "Fot. #D8d" z totaliztycznej strony internetowej explain_pl.htm.

#C7. Formowanie wiru magnetycznego i wiru plazmowego:
Istnieją liczne fotografie które dokumentują, że wehikuły UFO formują także i "wir magnetyczny" identyczny do tego wytwarzanego przez magnokraft. Doskonały przykład takiego "wiru magnetycznego" był już pokazywany na "Rys. #C4b". Z kolei ów wir magnetyczny UFO jonizuje materię objętą wirującym polem magnetycznym, jonizując tę materię i formując "wir plazmowy". Taki zaś "wir plazmowy" powoduje silne świecenie objętej nim materii. Świecenie to udokumentowane na odmiennym rodzaju fotografii dostarcza innego typu dowodów na istnienie takich "wirów magnetycznych" w UFO, jakim to dowodem są zdjęcia które uchwyciły tzw. "jonowy obraz wiru" pokazany poniżej na "Rys. #C7" - czyli które uchwyciły ów świecący się "wir plazmowy". Na owych zdjęciach "jonowego obrazu wiru" u UFO, obecne są wszystkie charakterystyczne elementy wydedukowane teoretycznie dla wiru plazmowego magnokraftu (porównaj rysunek P20 z rysunkiem F27 w monografii [1/4]). Obejmują one, między innymi: blok zawirowania międzypędnikowego, słup zawirowania centralnego, górny i dolny punkt ukręcenia, itp. Zauważ, że wzajemne rozmiary owych elementów zależą od typu UFO który uformował dany wir, a także od rodzaju manewru jaki UFO realizuje w danym momencie.