Cechami charakterystycznymi fali obserwacji w Belgii w 1989 roku były jej intensywność i zasięg. Fakt ten obala tezę, że zjawisko ma charakter socjopsychologiczny. Zwrócił na to uwagę fizyk Auguste Meessen, profesor uniwersytetu katolickiego w Louvain, jeden z wybitnych członków Belgijskiego Stowarzyszenia Badań Zjawisk Kosmicznych (Societe belge d’etude des phenomenes spatiaux -SOBEPS) . Początek fali belgijskiej opisuje on w następujący sposób: “W pamiętną środę 29 listopada 1989 roku odnotowano w ciągu kilku godzin w niewielkim regionie wiele obserwacji -co najmniej 125 przypadków”. Tyle obserwacji w ciągu jednego wieczoru to, według profesora, “olśniewający początek”!
Warto podkreślić wyjątkową zgodność relacji. Wszyscy świadkowie mówią o latających pojazdach w niczym nie przypominających “talerza”. Opisują obiekty w kształcie trójkąta, rombu lub “latającego skrzydła bez ogona”. Olbrzymie belgijskie UFO nie wydawały żadnych dźwięków. Niektórzy obserwatorzy słyszeli brzęczenie lub słaby świst. Leciały nisko, bardzo powoli, mogły pozostawać w bezruchu, pochylać się, obracać gwałtownie, zachowując pozycję horyzontalną, by w końcu oddalić się z wielką prędkością. Dolna część tych osobliwych pojazdów kosmicznych była płaska, niektóre zwieńczone były kopułą. W kopule “koloru aluminium” znajdowało się kilka prostokątnych, oświetlonych pomarańczowo “iluminatorów”. UFO, wyposażone w potężne reflektory oświetlające ziemię, otoczone były różnobarwnymi światłami, a od spodu migotało coś, co przypominało policyjnego “koguta”. Według Auguste’a Meessena ruchom UFO towarzyszyły zjawiska fizyczne w środkach lokomocji na ziemi: zatrzymanie pracy silników, gaśnięcie świateł, całkowite wyłączenie systemu elektrycznego, zakłócenia w odbiorze radiowym, przerwanie łączności radiowej w samochodach policyjnych i samolotach. “Za każdym razem gdy, UFO się oddalało, wszystko wracało do normy” -dodaje uczony.
Jeden ze świadków mówi o emitowaniu przez nieruchome UFO dwóch bardzo cienkich i bardzo długich, wysyłanych w przeciwstawnych kierunkach, wiązek czerwonego światła. Auguste Meessen dostrzega w tym podobieństwo do pewnej obserwacji dokonanej w Stanach Zjednoczonych. Chodziło wówczas o wiązkę białych świateł. Detektor indukcji magnetycznej odnotował w czasie trwania tego zdarzenia sygnał o częstotliwości około dziesięciu cykli na sekundę. “Widziałem ten zapis -mówi belgijski uczony -sygnał był prawie sinusoidalny, lecz nieregularny, co skłoniło mnie do rozważenia możliwości emisji radiowej na falach ultrakrótkich -ELF. Te dwie przeciwstawne wiązki stanowiły więc swego rodzaju powstałą w wyniku jonizującej radiacji dwubiegunową antenę, tworząc plazmę przewodzącą” .
Najwcześniejsze obserwacje odnotowano w regionie Eupen w pobliżu granicy niemieckiej. Jeden z pierwszych świadków, przebywający na posterunku granicznym na autostradzie E 40 żandarm J., zobaczył, jak zbliża się w jego kierunku “błyszczący obiekt” lecący na niewielkiej wysokości i wyposażony w bardzo silne reflektory. “Znajdował się jakieś 500 metrów ode mnie. W pierwszej chwili pomyślałem, że to helikopter, dziwiąc się, dlaczego leci tak nisko, ma takie reflektory i porusza się z tak minimalną prędkością nie większą niż 60-70 km/godz. Ponadto pojazd leciał wzdłuż autostrady”.
Czyżby tak gwałtowny najazd gości niebiańskich miał coś wspólnego z wyjątkowym oświetleniem autostrad belgijskich? Po zapoznaniu się ze wszystkimi relacjami odnosi się wrażenie, że mamy tu do czynienia z zaplanowaną i zakrojoną na szeroką skalę operacją, na którą tajemniczy przybysze z nieznanych nam przyczyn wybrali właśnie Belgię.
Inna cecha tych wizyt polega na tym, że nie odbywają się one na rozkaz. Udowodniło to fiasko pewnej operacji ufologów belgijskich. Zorganizowali oni mianowicie w czasie weekendu wielkanocnego w 1990 roku polowanie na UFO. W operacji brało udział wielu ludzi, a siły powietrzne oddały nawet do dyspozycji uczestników dwusilnikowy samolot wyposażony w kamerę na podczerwień. Wszyscy wrócili tej nocy z pustymi rękami.
W ciągu całego wielkanocnego weekendu -donosi dziennik “Liberation” -eksperci usiłowali wyjaśnić zagadkę nie zidentyfikowanych obiektów latających, obserwowanych przez licznych świadków od listopada. Poza emocjami wywołanymi ukazaniem się księżyca operacja poniosła fiasko: nie znaleziono najmniejszego śladu…
Belgijska dokumentacja zawiera nie tylko pokaźną liczbę zeznań, ale także materiały fotograficzne i filmy wideo. Jedno z najlepszych zdjęć, wykonane w Petit-Rechain w prowincji Ličge na początku kwietnia 1990 roku, poddano bardzo wnikliwej analizie z digitalizacją za pomocą skanera. Pozwoliło to stwierdzić obecność na tle nocnego nieba na wysokości około 150 m trójkątnego obiektu z trzema białymi światłami po bokach i jednym czerwonym pośrodku (patrz: wkładka fotograficzna). Autentyczność zdjęcia była kwestionowana. Zespół Belgijskiej Królewskiej Szkoły Wojskowej pod kierunkiem profesora Marca Acheroya poddał ten zdygitalizowany obraz kilku obróbkom, utrwalając kontrasty, wykonując próbę na “fałszywe kolory” oraz filtrację w celu wyciszenia “szumów”. Doświadczenia te potwierdziły obecność trójkątnego materialnego ciała. Zadziwiająca jest struktura “ogni”. “Niektórzy porównywali je do strumieni plazmy” -pisze profesor Acheroy we I wstępnym raporcie . W końcowej notatce z 13 grudnia! 1993 roku zachowuje ostrożność w formułowaniu opinii! o autentyczności tego dokumentu, ale dodaje, że “do chwili I obecnej nie można udowodnić, iż dokument może być falsyfikatem w odróżnieniu od pozostałych udostępnionych nam przez SOBEBS, ewidentnie Ťsfabrykowanychť” . Dodajmy, że wspomniane materiały zostały rzeczywiście sfabrykowane przez belgijskich ufologów i miały służyć za kontrargument. François Louange, ekspert francuski zajmujący się obrazami satelitów cywilnych i wojskowych, wyrazi w październiku 1993 roku, po wnikliwej analizie zdjęcia, swoją osobistą opinię na ten temat. Według niego “nie ma tu oszustwa i świadek rzeczywiście sfotografował materialny obiekt na niebie”. Specjalista konkluduje: “Jeśli zebrać wszystkie dostarczone przez świadków dane, nasuwają się tylko dwie hipotezy: utajniony aparat latający lub autentyczny pojazd pozaziemski” .
Wśród zwolenników uproszczonej interpretacji dużym powodzeniem cieszy się wersja o niewidzialnym samolocie amerykańskim F-117, który zasłynął w czasie wojny w Zatoce Perskiej. Mimo dementi ambasady Stanów Zjednoczonych wersja ta była we Francji uporczywie lansowana przez całą wiosnę, poczynając od stycznia 1990 roku, chociaż jest absolutnie niewiarygodna: samolot, którego minimalna prędkość wynosi 300 km/godz. i którego silniki odrzutowe są stosunkowo głośne, w niczym nie odpowiada opisom świadków. Ponadto trudno sobie wyobrazić, aby tak utajniony samolot wysyłano z misją latania nad belgijskimi dachami. Wersja ta irytowała nieco belgijskie siły powietrzne, które wraz z SOBEPS uczestniczyły w wyjaśnianiu sprawy, a nawet wysłały w nocy z 30 na 31 marca myśliwce F-16 w celu przechwycenia tajemniczych UFO.
Sugerowanie wersji o F -117 było wręcz afrontem dla wojskowych. Odpowiedzieli, więc na to raportem o wydarzeniach w nocy z 30 na 31 marca, przekazanym w czerwcu Belgijskiemu Stowarzyszeniu Badań Zjawisk Kosmicznych przez pułkownika Wilfrida De Brouwera, szefa Sekcji Operacyjnej Armii Powietrznej . Tekst ten należy do dziś do najbardziej wiarygodnych, jeśli chodzi o problem autentyczności UFO. Sporządzony przez majora Lambrechtsa, daje kompleksowy przegląd nie tylko raportów jednostek powietrznych, lecz także naocznych obserwacji patroli żandarmerii na temat nieznanych zjawisk dostrzeżonych w przestrzeni powietrznej na południe od osi Bruksela-Tirlemont w nocy z 30 na 31 marca 1990 roku. Raport wskazuje na fakt, iż “obserwacje, zarówno wizualne, jak i radarowe, miały taki zasięg, że podjęto decyzję o wysłaniu dwóch samolotów, F-16 i 1-JW, z zadaniem zidentyfikowania tych obiektów”. Już na pierwszej stronie raport wyklucza możliwość pomyłki, co do następujących samolotów:
W czasie zaistnienia faktów obecność lub loty próbne w belgijskiej przestrzeni powietrznej B-2 (niewidzialny bombowiec amerykański) lub F-11? A (Stealth), RPV (pojazdy zdalnie sterowane), ULM (bardzo lekkie zmotoryzowane), A W A CS (samoloty wczesnego ostrzegania) mogą być wykluczone.
A oto jak Belgijska Armia Powietrzna przedstawia przebieg wydarzeń. O godzinie 23.00 dyżurny kontroler punktu dowodzenia radarowego w Glons został powiadomiony przez żandarmerię, że dostrzeżono na kierunku Thorembais-Gembloux trzy nietypowe, nieruchome, ułożone w równoboczny trójkąt światła. Zmieniały swoją barwę na czerwoną, zieloną i żółtą. O godzinie 23.15 żandarmeria doniosła o zbliżających się do trójkąta trzech kolejnych światłach. W tym czasie posterunek w Glons zarejestrował nie zidentyfikowany kontakt radarowy w odległości około pięciu kilometrów na północ od lotniska wojskowego w Beauvechain. Przesuwał się on na zachód z prędkością około 25 węzłów, czyli nieco poniżej 50 km/godz. Patrol żandarmerii potwierdził obecność trzech świateł o wciąż zmieniających się barwach: najpierw czerwonej, następnie błękitnej, zielonej, żółtej i białej. Punkt dowodzenia w Glons obserwował te zjawiska na radarze. Inny aparat, TCC/RP Semmerzake, informował z kolei o wyraźnym kontakcie radarowym w tym samym miejscu, co kontakt zasygnalizowany przez posterunek w Glons. Krótko po tym posterunek ten wydał rozkaz startu myśliwców F-16. Dwa myśliwce F-16: AL 17 i AL 23 wystartowały o godzinie 0.05. W ciągu niespełna godziny podjęły dziewięć prób przechwycenia.
Samoloty uzyskały kilkakrotnie krótki kontakt radarowy z celami wyznaczonymi przez CRC (cykliczna kontrola namiarowa). W trzech przypadkach pilotom udało się namierzyć i przez kilka sekund utrzymać (lock-on) radar skierowany na cel. Za każdym razem powodowało to gwałtowną zmianę w zachowaniu UFO. We wszystkich przypadkach piloci nie mieli wizualnego kontaktu z tymi obiektami.
Pierwszy z przypadków lock-on uzyskano w odległości 11 kilometrów:
Prędkość celu wzrosła w minimalnym czasie ze 150 do 970 węzłów, a wysokość spadła z 9000 do 5000 stóp. Następnie wzrosła ponownie do 11 000 stóp, by nagle gwałtownie spaść do poziomu ziemi. W efekcie po kilku sekundach nastąpiło zerwanie kontaktu (break lock). Posterunek w Glons poinformował, że w momencie break lok myśliwce przelatywały nad pozycją celu.
Kiedy więc dwóm myśliwcom udało się nawiązać kontakt radarowy z UFO, obiekt zwiększył szybkość z 280 do 1800 km/godz.! Co więcej, niesamowicie przyspieszył pikując z 3000 do 1600 m wysokości. Takie przekroczenie barier dźwięku powinno spowodować potężną falę uderzeniową na ziemi. Tymczasem nic podobnego nie odnotowano. Potwierdza to raport wojskowy: “Mimo że kilkakrotnie zarejestrowano prędkość ponaddźwiękową, nie nastąpiła żadna fala uderzeniowa”. Po pewnym czasie myśliwcowi AL 17 udało, się utrzymać na radarze przez sześć sekund cel, który poruszał się z prędkością 740 węzłów (ponad 1300 km/godz.), jednak na ekranie pojawiły się zakłócenia. W ciągu godziny całej operacji przechwytywania doszło do jeszcze kilku kontaktów radarowych z utrzymaniem celu. Wszystko to wywarło na pilotach ogromne wrażenie. UFO obserwowane z ziemi za pomocą lunety astronomicznej przypominało kształtem “kulę, której jedna część była bardzo błyszcząca”. Dostrzegano również kształt trójkąta.
To jeszcze nie wszystko. Innego rewelacyjnego odkrycia dokonał nieco później pułkownik De Brouwer. Był nim zapis wideo ekranu radarowego jednego z F-16. Zapis pokazywał wyraźnie manewr przechwycenia i utrzymania UFO na radarze. Było to zaskoczenie dla zespołu badaczy -relacjonują Michel Bougard i Lucien Clerebaut, którym pułkownik De Brouwer zademonstrował film wideo w obecności Jeana-Pierre’e Petita i Marie-Therese de Brosses, dziennikarki z “Paris-Match”. Uzyskała ona zgodę na sfilmowanie ekranu. Uzupełniając te rewelacje, pułkownik De Brouwer zwołał 11 lipca konferencję prasową, na której podał szczegóły wydarzeń nocy z 30 na 31 marca.
Według parametrów ekranu radarowego F-16 prędkość obiektu wynosiła 167 km/godz. i nagle wzrosła do 1890 km/godz. Nawet komputer nie był w stanie określić przyspieszenia. W ciągu trzech sekund echo spadło z 3000 do mniej niż 1400 metrów. Gdyby źródłem echa był obiekt materialny, to takie przyspieszenie nad Tubize musiałoby spowodować zniszczenia na ziemi. Tymczasem nic, absolutnie nic się nie stało.
Dalej pułkownik w następujący sposób komentuje te i zadziwiające ewolucje:
UFO obserwowane równocześnie przez przyrządy pokładowe dwóch F-16 przemieszczało się w trzech wymiarach, czego nie jest w stanie wykonać żaden z istniejących typów samolotów. W sekwencji, która mogła być zarejestrowana, przechodziło ono od prędkości 280 km/godz. do ponad 1800 km/godz., obniżając jednocześnie wysokość .
Rewelacje Belgijskiej Armii Powietrznej zasługują na wysoką ocenę jako jedyny niemal przykład współpracy z prasą i ufologami. Tworzą one solidną podstawę argumentacji na rzecz istnienia UFO. Pułkownik De Brouwer, awansowany w następnym roku na generała, potwierdził później swoją opinię, całkowicie wykluczając hipotezę na temat F-117. “Mamy do czynienia z obiektem, który nie przemieszcza się, pozostaje w bezruchu i wykonuje ewolucje na bardzo niskich pułapach, a to absolutnie nie odpowiada osiągom niewidzialnych samolotów”. Jeśli chodzi o noc z 30 na 31 marca 1990 roku, to pułkownik odrzuca możliwość wystąpienia interferencji fal elektromagnetycznych, niewyobrażalnej w przypadku dwóch samolotów znajdujących się [ w odległości kilku kilometrów i naziemnego radaru. Zwraca r również uwagę na nieprawdo podobnie duże zmiany prędkości, dochodzące do 1700 km/godz. w bardzo krótkim czasie. Odpowiada to przyspieszeniu 40 g (czyli czterdziestokrotnemu przyspieszeniu ziemskiemu), co wystarczyłoby do przekształcenia pilota w mokrą plamę.
Na zmianę dość długo rozpowszechnianej hipotezy o F-117 przyszła kolejna wersja. 11 sierpnia 1996 roku “Sunday Times” w materiale zatytułowanym “Czy to ptak, czy to UFO? Nie, to wave rider”, prezentuje nowy amerykański utajniony samolot: “Nie oglądajcie ŤZ archiwum Xť, zrezygnujcie z pójścia do kina na ŤDzień Niepodległościť -nawołuje brytyjski tygodnik. -Relacje o UFO mogą mieć proste wytłumaczenie: utajniony samolot w kształcie trójkąta, który potrafi osiągnąć dwukrotną prędkość Concorde’a “Sunday Times” informuje następnie, że NASA i Siły Powietrzne USA zaprezentowały właśnie wspólnie pierwszy model tego rewelacyjnego samolotu. “Pozwala to przypuszczać, że został już, być może, skonstruowany jego potężniejszy prototyp i mógł on być obiektem licznych obserwacji UFO”. Ta sensacyjna informacja znalazła się natychmiast w telewizji belgijskiej. Po sprawdzeniu okazało się, że tym prototypem, który jeszcze nie odbył lotu, jest po prostu poddźwiękowy samolot przeznaczony do eksperymentów w nowym, bardzo trudnym reżimie lotów. Nazwano go wave rider lub LoFlyte i, być może, kiedyś stanie się on prawdziwym samolotem ponaddźwiękowym .
Również rok 1991 obfituje w obserwacje w Belgii. Dotyczy to w szczególności wieczoru 12 marca. Świadkowie widzieli, a niektórzy nawet sfilmowali kamerą wideo ogromny trójkąt zawisły nad ziemią. Richard Rodberg opowiada, jak najpierw dostrzegł go w odległości trzech kilometrów. Miał czas, by zbliżyć się do niego samochodem.
Obiekt szybował na wysokości około 30 metrów nad ziemią. Nagle skierował się wprost na nas i zatrzymał się pośrodku pola graniczącego z szosą. To było niewiarygodne. Cale pole tonęło w białym świetle. Czegoś takiego nigdy nie widziałem. Można by było znaleźć igłę w trawie.
Światła UFO były tak oślepiające, że świadkowie nie zdołali rozróżnić jego kształtów. Ich ustawienie sugerowało jedynie kształt litery V. Oprócz potężnych reflektorów widoczne były poruszające się nieregularnie mniejsze światła, tworzące “swego rodzaju girlandę” wokół zadziwiającego pojazdu. Pod spodem ukazywało się światło czerwone, pulsujące. UFO znajdowało się początkowo w odległości 150 m od świadków. Następnie zbliżyło się do nich na odległość około 60 m. “Odnosiło się wrażenie, że nas widzi”, -mówi jeden z nich (II).
Wiele osób w Belgii podejrzewa, że były świadkami jakiejś z góry zaplanowanej inscenizacji.
Obserwacje UFO nad Belgią pod koniec 1989 i na początku 1990 roku nazywane są falą czarnych trójkątów. Pamiątką po nich są setki raportów policyjnych i wojskowych, zdjęć i filmów nakręconych przez przechodniów i wojskowe kamery.
Fragment książki “UFO – 50 tajemniczych lat”
